Samuraj

Samuraje byli najwyższą klasą japońskich wojowników. Wbrew powszechnemu przekonaniu nie każdy mógł zostać samurajem - był to wysoko ceniony przywilej, dostępny jedynie szlachetnie urodzonym (mimo to wśród niższych warstw społecznych często samurajem określano każdego wojownika). Samuraje mieli własny kodeks, coś w rodzaju kodeksu rycerskiego, zwany bushidō - tu znajdziecie jego zasady. Jedną z nich, wyjątkowo rygorystyczną, było zachowanie honoru - jeśli ten został splamiony, samuraj miał obowiązek popełnić seppuku, czyli rytualne samobójstwo. Polegało ono na rozcięciu sobie brzucha od dołu do góry, ponieważ według tradycji japońskiej w brzuchu mieści się dusza. Paradoksalnie, jeśli samuraj bez lęku dokonał seppuku, zostawał oczyszczony ze wszystkich zarzutów. I tu ciekawostka: panuje obiegowa opinia, że właściwą nazwą dla tego zwyczaju jest harakiri. Otóż nie - pomyłka ta powstała zapewne dlatego, że hara oznacza „brzuch”, a kiri - „cięcie”.

Z czasem samuraje przestali być wojownikami, a stali się sędziami i urzędnikami, by w końcu przestać istnieć w dawnej formie.

A seppuku praktykowano jeszcze w początkach XX wieku, głównie wśród społecznych elit, na przykład w proteście przeciw polityce rządu.